Middenin een economische crisis je baan als marketing manager vaarwel zeggen, om je volledig te kunnen richten op een carrière als singer-songwriter. Dat is precies wat Oliver Alexander vorig jaar besloot. In deze blogreeks geeft hij tweewekelijks speciaal voor 3voor12 een kijkje achter de schermen: hoe ‘word’ je singer-songwriter en hoe ziet je leven er dan plotseling uit? Een kroniek van een beginnende professionele singer-songwriter die het in de grote muziekwereld wil gaan maken. Vandaag deel 8: over het ‘image’ van een singer-songwriter.

Je hebt me even moeten missen de afgelopen maanden hier op 3voor12. Dat lag gelukkig niet aan scheidingsperikelen of drugsverslavingen, maar aan een veel minder rock & roll-achtige reden: ik had het simpelweg ontzettend druk met het artiestenbestaan. Inmiddels zetten we namelijk de volgende stap in mijn grote singer-songwriter avontuur. Daarover binnenkort meer… eerst maar eens even de draad oppakken waar we gebleven waren. Verwacht in ieder geval de komende tijd  weer regelmatig een nieuwe blog!

In één zin samenvatten
Iemand leerde me ooit dat alle succesvolle (pop-)muzikanten één belangrijke eigenschap gemeen hebben: ze zijn samen te vatten in één zin, waardoor iedereen meteen weet over wie je het hebt. Beschrijf een singer-songwriter bij je vrienden als “die huilende man met die baard en die gitaar” en er zullen al snel tientallen verschillende opties gegokt worden. Heb je het echter over “die zangeres met die gekke jurken en pruiken”, dan is de kans groot dat er gevraagd wordt of je het over Lady Gaga hebt. Met “Die Nederlandse soulzanger met dat petje” zal al snel Alain Clark geraden worden. “Die kleine jazz-zanger die op z’n piano springt”: Jamie Cullum.

Het punt is duidelijk. Met alleen een indrukwekkend muzikaal talent kom je er niet, je moet ook nog eens opvallen tussen al die andere getalenteerde mensen. Daar komt het (eigenlijk best wel verschrikkelijke) woord image om de hoek kijken. Wat is je image?

Die vraag moest ik mezelf ook stellen toen ik eenmaal een tijdje bezig was in mijn leven als singer-songwriter. Een makkelijk te beantwoorden vraag is het echter niet. Sommige hele populaire artiesten zijn duidelijke ‘formule-artiesten”: ze zijn zo gemaakt door anderen en komen daardoor nogal artificieel over. Voor tieners is dat vaak geen enkel bezwaar. Die smulden vroeger al van de minutieus bij elkaar gezochte Spice Girls en Backstreet Boys en lopen nu massaal achter Miley Cyrus aan (die naar verluidt haar veelbesproken twerk-optreden met Robin Thicke met bijbehorend nieuw imago een jaar lang met een heel team had voorbereid). Als je geen formule-artiest wilt worden, moet je dus dicht bij jezelf blijven. Maar dan moet je eerst wel weten wie “jezelf” eigenlijk is…

Zachtjes aaien over je gitaar
Voor mij werd al snel duidelijk dat beeldvorming alles is in de muziekwereld. Toen ik lunchte met een bekende manager uit de muziekindustrie, ging zijn eerste opmerking over het visitekaartje dat ik aan het begin van onze ontmoeting aan hem overhandigde. Hij keek ernaar en zei : “singer-songwriter? Dat vind ik helemaal niet bij jou passen”.

Bij singer-songwriters denken veel mensen vooral aan (bij voorkeur bebaarde) mannen in T-shirt en spijkerbroek, die kleine luisterliedjes zingen terwijl ze zachtjes aaien over hun gitaar. Verder af van wat ik met Oliver Alexander doe, kun je ongeveer niet komen. En tóch noem ik mezelf ook singer-songwriter. Gewoon omdat ik liedjes zing die ik zelf heb geschreven. Want om mezelf nu “pop/jazz-zanger” te gaan noemen…

Het is echter een goed voorbeeld van hoe je zelfs bij zo’n woord al direct een plaatje voor je ziet. Als publiek kom je bij optredens ook niet alleen maar om te luisteren (dan kun je net zo goed de CD op zetten), maar wil je ook iets zíen gebeuren. Ik weet niet wie het zei, maar de uitspraak “het publiek luistert met zijn ogen” is me altijd bijgebleven. Omdat het waar is.

“Wat doe ik aan?!”
Nadat ik mijn band had gevormd, demo’s had opgenomen en met allerlei hotemetoten uit de muziekbiz had afgesproken, moest ik me gaan voorbereiden op het naar buiten treden met die liedjes van me. Optreden dus! Maar voor ik me daar op kon gaan richten, moest ik me eerst een hele belangrijke vraag over mijn image stellen: wat doe ik in vredesnaam aan?!

Ik zal je een geheimpje over mij vertellen. Ik weet net zoveel van mode als Kim Kardashian van astrofysica. Mijn motto “omring je met de beste mensen” schoot op het moment dat ik over kleding nadacht dus direct door m’n hoofd. Ik besloot de beste Nederlandse stylist te benaderen waar ik op kon komen: Fred van Leer, bekend van onder andere Hollands Next Top Model. Met een enthousiast mailtje waarin ik vertelde over mijn muziekplannen vroeg ik om zijn hulp. Tot mijn verrassing kreeg ik enkele dagen later een mailtje terug. Fred wilde me, na het lezen van mijn mailtje en het luisteren naar mijn muziek, graag helpen.

Zo gezegd, zo gedaan. Een weekje later liep ik met Fred door de Rotterdamse winkelstraten. Kleding kopen met een stylist is een hele vreemde gewaarwording voor iemand als ik, die zich normaal zo min mogelijk in kledingwinkels vertoont. Fred bleek niet alleen een hele aardige man te zijn, maar ook een echte vakman. Met haviksogen scant hij een winkel voor passende kleding, waarna hij binnen 10 seconden weet of er iets hangt wat hij in gedachten had. Ook blijkt winkelpersoneel je een stuk beter te helpen als je met Fred van Leer binnenkomt, waardoor het allemaal nog een stukje vlotter gaat.

Onverwachts mocht ik even proeven van het leven van een BN-er. Op straat lopen met Van Leer betekent dat je om de haverklap aangesproken wordt door giechelende meisjes van tussen de 15 en 25, die heel graag met hem op de foto willen. Eén meisje vroeg wat onzeker aan mij: “ben jij ook bekend?”. Voor de gein antwoordde Fred dat ik “een heel bekende zanger” was. Mijn eerste groupie-foto was een feit, ook al wist het arme meisje natuurlijk totaal niet wie ik was…

Na een doodvermoeiende, maar zeer geslaagde middag ging ik naar huis met een hoop goede kleding om te gebruiken tijdens gigs. De beste lessen van Van Leer: “houd het simpel qua kleuren op het podium” en “blijf trouw aan jezelf”. Vooral dat laatste klinkt weliswaar als een cliché, maar is ook volledig waar. Ik zou spontaan in huilen uitbarsten als ik met een t-shirt en spijkerbroek het podium op zou moeten.

De kleding was geregeld, mijn haar zat strak en ik had een stuk beter beeld van wie ik als persoon en muzikant ben en wil zijn. Op naar het eerste optreden! Hoe dat ging? Je leest het over een paar weken op deze plek!

Deze blog verscheen eerder op de website van 3voor12.