Middenin een economische crisis je baan als marketing manager vaarwel zeggen, om je volledig te kunnen richten op een carrière als singer-songwriter. Dat is precies wat Oliver Alexander eind vorig jaar besloot. In deze blogreeks geeft hij tweewekelijks speciaal voor 3voor12 een kijkje achter de schermen: hoe ‘word’ je singer-songwriter en hoe ziet je leven er dan plotseling uit? Een kroniek van een beginnende professionele singer-songwriter die het in de grote muziekwereld wil gaan maken. Vandaag deel 5: hoe krijg je een band bij elkaar?

Ik verslind muziek: ik luister er thuis en in de auto naar, maar ga ook regelmatig naar concerten van bands en singer-songwriters. Eerst vooral ter ontspanning, maar de laatste jaren ook om met een enigszins kritische blik te kijken. Waarom werken immers sommige dingen heel erg goed op een podium en andere dingen totaal niet? Het zijn de vaak ogenschijnlijk ondefinieerbare dingen die een publiek uitzinnig van enthousiasme maken of diezelfde mensen juist verveeld tien keer per uur naar de bar doen laten lopen.

Bij het luisteren naar liveshows van singer-songwriters merkte ik de afgelopen jaren dat ik soms mijn portie na een half uurtje wel gehad had. Dat lag niet aan de muziek (vaak prachtig) of aan het talent van de muzikant (vaak enorm), maar simpelweg aan het gebrek aan variatie in een setlist. Je hebt in je eentje met een gitaar of achter een piano immers maar beperkte mogelijkheden. Wat de eerste paar liedjes ontroerend mooi en intiem is, gaat veel mensen op den duur vervelen. Publiek wil meegenomen worden in een bepaalde spanningsboog, er moet wat gebeuren. Een muziekset is wat dat betreft net een film, waarin rustige dialoogscènes  ook afgewisseld worden  met bijvoorbeeld een actievolle achtervolgingsscène. Er zijn natuurlijk artiesten die zulke variatie in hun eentje voor elkaar krijgen met elektronische hulpmiddelen (de Noorse artiest Bernhoft is een uitstekend voorbeeld)… maar dat zijn eerder uitzonderingen die de regel bevestigen.

De jacht is geopend
Daarom realiseerde ik me al snel na het opzeggen van mijn fulltime kantoorbaan dat ik op zoek moest naar een band om me te ondersteunen. Ik schrijf al mijn liedjes op de piano, maar in m’n hoofd speelt altijd al een hele band mee. Die moest niet in mijn hoofd blijven, maar me echt begeleiden in de studio en tijdens liveshows. Ik wil het ene moment kleine luisterliedjes spelen en het andere moment kunnen uitpakken met scheurende gitaren en stuwende ritmes.

Ik sprak over mijn voornemens met Daan Quittner, een getalenteerde Utrechtse drummer die ik een paar jaar geleden heb leren kennen. We speelden toen samen in een bigband. In die tijd had ik ‘m al weleens een paar van mijn eigen liedjes laten horen, waar hij erg over te spreken was. “Als je ooit wat met die muziek gaat doen, wil ik je drummer zijn!”, riep hij toen enthousiast. De bigband hadden we anno 2013 allebei verlaten, maar het contact was gebleven. Toen ik hem begin dit jaar dus benaderde voor mijn band, had ik eigenlijk verwacht dat hij inmiddels niet meer geïnteresseerd zou zijn. Muzikanten zitten  vaak in tien verschillende bands tegelijk en hebben daardoor soms de neiging alles weliswaar “te gek” te vinden, maar als puntje bij paaltje komt af te haken wegens drukte. Daan’s enthousiasme was er echter gelukkig niet minder op geworden. Na het toelichten van mijn nieuwste plannen, zaten we een paar weken later bij hem thuis al te brainstormen. De jacht naar de andere muzikanten was geopend!

SMS’je
“Het lijkt me erg gaaf om aan je nummers te gaan werken”. Dat stond er in het SMS’je dat ik nog geen week na het werken met Daan ontving. Niet van Daan zelf, maar van Hekon van Duijvendijk, een bijzonder goede basgitarist waar ik weleens mee gespeeld had. Hij had van Daan over mijn plannen gehoord en wilde, zonder dat hij ook maar een muzieknoot van mijn hand had gehoord, graag eens praten.

Zo gezegd, zo gedaan. Hekon kwam bij mij op bezoek en onder het genot van een biertje praatten we over mijn muzikale ambities, maar kroop ik uiteraard ook achter de piano om te laten horen wat ik zoal schrijf. Het bleek binnen een paar minuten eigenlijk al dat we zowel persoonlijk als muzikaal door één deur konden. Dat is allebei ontzettend belangrijk. Stel dat je succesvol bent in de muziekindustrie (en daar gaan we voor het gemak even vanuit), dan zie je je collega-muzikanten vaker dan je vriendin. Een persoonlijke klik met alle bandleden is dan ook essentieel.

Wellicht dat de biertjes het besluit voor ons wat makkelijker maakten, maar al snel mocht ik Hekon tot mijn vaste bassist rekenen. Twee muzikanten aan boord, nog twee te gaan. Ik had namelijk ook nog een gitarist en toetsenist nodig om de bezetting compleet te maken. Daan kende nog wel een paar muzikanten, die samen met hem aan het conservatorium in Utrecht studeren.

Ziel en zaligheid
Onze eerste keuzes bleken ook meteen een schot in de roos. Na een wederzijdse auditie (wat vinden wij van hen en wat vinden zij van ons en mijn liedjes?) maakten de virtuoze gitarist Lorijn von Piekartz en toetsentalent Thomas Hanenberg de band compleet. Muzikaal gezien was al vrij snel duidelijk dat we elkaar goed lagen, maar er moesten wel nog wat zakelijke kritische vragen over en weer beantwoord worden. Dat deden we dan ook meteen nadat we muziek hadden gemaakt. Ik wilde graag weten of ik op hun commitment kon rekenen, terwijl zij graag meer wilden weten over mijn inzet de komende tijd voor de band. Het antwoord “ik heb er mijn baan voor opgezegd, dus ik stop mijn ziel en zaligheid erin” bleek gelukkig overtuigend genoeg.

Goed, de band is dus compleet en de liedjes liggen op de plank… wat nu? Repeteren, repeteren en nog eens repeteren! Maar wel met een duidelijk doel: een demo-CD afleveren, om goed te kunnen laten horen wat voor muziek ik nu eigenlijk schrijf. Hoe bereid je je voor op een studioweekend en komt daar meer bij kijken dan je denkt? Het korte antwoord: ja. Het langere antwoord lees je hier over 2 weken, in deel 6 van mijn blogreeks!

Deze blog verscheen eerder op de website van 3voor12.